Ria had het niet gemakkelijk gehad in haar leven. Door een psychische aandoening liep het leven niet altijd liep zoals zij zelf graag wilde. Ze was creatief en hield van werken met klei, naaien, tuinieren en schilderen. Ria was bovendien een zachtaardige vrouw en erg zorgzaam. Ze hield erg van de natuur, van dieren, vogels, de zee. Het zijn elementen die haar dochter graag terug wilde zien in een grafmonument. Eén van Ria’s uitspraken was dat ze zich vaak ‘stuurloos voelde als het pluisje van de paardenbloem’; zonder richting en gedragen door de wind.
In de overspringende visjes op het grafmonument kwam zowel Ria’s liefde voor natuur en zee tot uiting als het feit dat ze van sterrenbeeld vissen was.
Over het grafmonument heen springen visjes van brons. Ze komen aan de ene kant boven en gaan aan de andere kant onder en vormen daarmee een ononderbroken cirkel. De cirkel van visjes staat voor de kringloop der dingen en daarmee voor de eeuwigheid. Op de achtergrond is de zee zichtbaar die behalve de leefwereld van de vissen ook een symbool is voor oneindigheid en een onophoudelijke stroming. Tussen de zee en de zon waaien pluisjes van een paardenbloem weg. Bovenop het grafmonument schittert een zon van glasmozaïek met bladgoud. De zon vertegenwoordigd het feit dat we eigenlijk allemaal streven naar warmte en lichtheid in ons bestaan.
Grafmonument mozaïek en brons op keramiek. Doorsnede 50 cm.